Onze eerste bomaanval

door seg. Cornelis Hoefnagel
uit: Silent Key – over het korte, bewogen leven van een KLM-radiotelegrafist rond de tweede wereldoorlog / Cornelis A. Hoefnagel.
(ISBN: 978- 90-828581-7- 4)

Een aantal toestellen van de Bombardeer Vliegtuig Afdeling (BomVA) was na de Duitse aanval op Schiphol uitgeweken naar hulpvliegveld Ruigenhoek bij Noordwijk. Zo stonden daar in de vroege ochtend van 10 mei 1940 de Fokkers T.V met registratienummer 854, 856 en 862 welke volledig inzetbaar waren te wachten op nadere orders. Een half uur nadat ze geland waren krijgen zij de opdracht om met deze drie vliegtuigen een bomaanval uit te voeren op het vliegveld Ockenburg bij Den Haag, waarop reeds Duitse toestellen geland waren en dat in Duitse handen was. Ook de 855, die vanaf Schiphol gestart was, nam deel aan deze missie en vloog in zijn eentje over Ruigenhoek heen richting Den Haag. De drie van Ruigenhoek haastten zich om te starten. De actie werd vanuit de 854 als volgt door sergeant-radiotelegrafist Hoefnagel beschreven:

Het is even ná zeven uur als 2e Lt. Vlieger Eilders de gasmanetten naar voren duwt. Zwaar ronkend neemt onze 854 zijn aanloop, wipt rakelings over het hek en stijgt langzaam. We vormen dan met de 856 en de 862 de escadrille en trekken dan in formatie al stijgende over de duinen naar de zee. Bij Katwijk schiet de luchtdoelartillerie op ons zonder ons te raken; daar schijnen de Duitschers ook al te zitten. Het is prachtig vliegweer en als we zoo ongestoord in een groote bocht over de kalme Noordzee vliegen in de richting van het Maas-lichtschip, ziet alles er zoo vredig uit, dat het idee ‘oorlog’ ons weer ineens vreemd toeschijnt. Toch blijven we waakzaam rondkijken maar er laten zich hier geen vijandelijke kisten zien. Na een kwartiertje zijn we al op 1500 meter boven het lichtschip en wordt de koers naar Ockenburg voorgelegd. Het ligt in de bedoeling van luitenant Ruigrok om direct bij de eerste run de bommen af te werpen, zoodat er heel nauwkeurig moet worden gestuurd. <

Voordat we de kustlijn kruisen is Ockenburg al in het vizier, we zien circa 30 vliegtuigen op vier rijen staan, terwijl er drie brandend neerliggen. Dat is blijkbaar het resultaat van de eieren van onze voorganger, de 855. Ik zie den waarnemer nauwkeurig op het doel richten met de hand gereed op het afwerphandle. Plotseling geeft hij een ruk aan het handle, met een klap ontploffen de beugelpatronen, ons vliegtuig veert, bevrijd van zijn last, omhoog en daar zie ik de hardgeel geschilderde bommen al schuin onder ons wegvallen, gevolgd door de bommen van de beide andere kisten naast ons. Op mijn buik lig ik voor het bodemluik om te kijken waar of ze terechtkomen. Zoo van boven gezien lijkt het alsof ze heelemaal verkeerd gaan, doch plotseling zie ik op drie plaatsen tusschen de Duitsche vliegtuigen onze bommen met groote explosiewolken inslaan. Enkele vliegtuigen vliegen aan stukken uiteen, terwijl sommige andere toestellen beginnen te branden. Dan zie ik op het veld een Duitsche machine wegrollen en starten. Mijn fanatieke mecano (red: sold. Mecano Tromp) heeft het echter ook al gezien en ratelt met zijn mitrailleur schuin omlaag. Ik denk, dat hij de kist wel zal missen door de groote afstand, doch hij heeft succes, want ineens duikt het vliegtuig omlaag en slaat tegen de grond te pletter. <

Even gaat er een rilling door mij heen, maar spoedig kan ik mijn blijdschap over ons welslagen niet meer verkroppen. Ik zet mijn zender aan en sein aan mijn kameraden naast mij met huppelende seinteekens ‘Hoera, hoera!’ Aan hun antwoorden is duidelijk te merken, hoe blij ze zijn. Vlug kruip ik weer achter mijn machinegeweer en speur rond of er soms tegenstanders op ons loeren. Maar tot mijn verwondering worden we niet gevolgd en tegen kwart voor acht vliegen we al weer boven Ruigenhoek. De escadrille zwaait keurig af en landt vlug na elkaar, mijn toestel als laatste.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zeven Fokker T.5 vliegtuigen op hun thuisbasis Schiphol, waaronder de 854, staan gereed aan de rand van het platform.
(coll. NIMH)